Rasy koni

Rasy koni, to temat tak obszerny, iż trudno opisać go w jednym zdaniu. Hodowla prowadzona od wieków zaowocowała powstaniem wielu różnorodnych ras. Końskie rasy - każda stanowi niepowtarzalną mieszankę maści, budowy i temperamentu.

Wśród koni wyróżniamy trzy podstawowe grupy:
Konie gorącokrwiste
Konie zimnokrwiste
Małe konie i Kuce

Konie gorącokrwiste
Są bardzo sprawne fizycznie, więc są wykorzystywane w sporcie konnym i na wyścigach. Rasy te mają przeważnie domieszkę pełnej krwi angielskiej. Konie gorącokrwiste występują w różnych maściach a nawet w różnych przedziałach wzrostu (150-180 cm w kłębie). Są to konie o bardzo wysokim temperamencie, potrzebują dużo ruchu i silnej ręki. Niekiedy są bardzo rozbrykane i trudne w prowadzeniu. Poza tym mają wspaniały, płynny ruch i doskonałą, zwartą budowę ciała.

Angloarab
Jest to krzyżówka konia angielskiego, z koniem arabskim. Cechuje go łagodne usposobienie, temperament i inteligencja. Często jednak konie te są trudne do opanowania. Ich temperament jest po części odziedziczony po "ognistych" i bardzo energicznych koniach rasy angielskiej. Angloaraby są szybkie,zwinne i wyczulone na pomoce jeździeckie. Konie tej rasy odnoszą ogromne sukcesy w sporcie. Jego chody są płaskie i wydajne. Posiada wielki talent do skoków.

Arab
Koń bardzo szlachetny i elegancki, o lekkiej budowie ciała, często wysokim osadzeniu ogona. Jego sylwetkę można wpisać w kwadrat. Mała, sucha głowa często o profilu szczupaczym.

Koń śląski

 Za konie tej rasy uważa się konie pochodzące od przodków wpisanych do ksiąg rasy pełnej krwi angielskiej pod warunkiem, że w ich rodowodach w trzecim pokoleniu występuje co najmniej 4 przodków rasy śląskiej. 

Koń fryzyjski

W hodowlach dopuszcza się maść wyłącznie karą, jednak w dwóch odmianach: krucza (wymagana u reproduktorów) i płowiejąca. Jest użytkowanym zaprzęgowo i wierzchowo koniem gorącokrwistym. Coraz częściej można je jednak spotkać na zawodach ujeżdżeniowych.

Koń małopolski

 Konie półkrwi angloarabskiej i arabskiej hodowane w Małopolsce, nieco mniejsze i lżejsze od koni wielkopolskich, wzrostu ponad 150 cm, urodziwe, o suchej budowie, doskonałym ruchu, dobrze wykorzystujące paszę, wytrwałe i dzielne w pracy.

Koń wielkopolski

  Jest koniem użytkowanym w sporcie i rekreacji jeździeckiej. Rasa ta powstała na skutek uszlachetniania miejscowego pogłowia końmi wschodniopruskimi i trakeńskimi oraz w mniejszym stopniu innymi rasami półkrwi pochodzenia zachodniego. Znaczny udział w tworzeniu tej rasy miały konie pełnej krwi. Wśród koni tej rasy dominuje umaszczenie kasztanowate (40%) oraz gniade (35%), spotyka się także siwe (12%) oraz kare (10%).

Koń pełnej krwi angielskiej

 Koń elegancki, o najwyższej wartości hodowlanej, długie kończyny, sierść o delikatnym, krótkim włosie. Lekka budowa ciała. Charakterystyczną cechą jest skośnie położona łopatka, która umożliwia większą szybkość w galopie.

Quarter Horse 

Koń o bardzo dobrym, atletycznym umięśnieniu. Delikatna, o klinowatym kształcie głowa, małe uszy i duże oczy. Szyja prosta, nisko osadzona ze skąpą grzywą. Łopatki długie. Kłąb szeroki średnio zarysowany. Grzbiet mocny, klatka piersiowa głęboka i szeroka. Zad ścięty, długi, obficie umięśniony. Ogon osadzony nisko o skąpym owłosieniu. Kończyny mocne i suche, kopyta małe bez szczotek. Chody płaskie, galop niezwykle szybki na krótkich odcinkach. Duża zwrotność i wytrzymałość. Są to konie pojętne w szkoleniu i pracy. Występują wszystkie maści podstawowe. Osiągają wysokość 148 - 155 cm.

Konie zimnokrwiste

Są bardzo silne i masywne. Służą przede wszystkim do prac rolnych i transportowych, a także do celów rzeźnych. Są bardzo łagodne i przyjazne. Mimo swej potężnej budowy są bardzo szybkie, zwinne i ruchliwe. Ich wzrost waha się od 140 do 200 cm!!! Natomiast waga przeważnie sięga do około 1 tony. Konie zimnokrwiste charakteryzują się bujnym owłosieniem grzywy, ogona oraz nóg, gdzie znajdują się gęste szczotki pęcinowe.

Koń Clydesdale
 Jego wzrost wynosi około 172 cm, aczkolwiek ogiery mogą mierzyć 180 i więcej centymetrów. Maść najczęściej gniada i skarogniada, często dereszowata, ale także kara lub kasztanowata. Pierś ma szeroką i wypukłą. Ma skośną łopatkę i kłąb wyższy od zadu, co zwiększa jego siłę uciągu. Na pęcinach jedwabiste szczotki. Co ciekawe, cechą tej rasy jest krowia postawa tylnych nóg, o stawach skokowych ustawionych blisko siebie, która u innych koni uważana jest za wadę. Charakteryzują się wysoką akcją kończyn, mówiono o nich nawet iż" piękno tych koni zamienia banalne rozwożenie piwa w publiczne widowisko". Konie tej rasy są bardzo podone do koni shire- największych koni świata.]

PereszeronUmaszczenie najczęściej siwe, wysokość 160 - 170 cm, charakterystyczna silna i krępa budowa ciała z masywną szyją i kończynami. Perszerony ze swoimi wschodnimi korzeniami mają przewagę nad wieloma rasami ciężkimi, gdyż szybko przystosowują się do innego klimatu i są idealnym materiałem do krzyżowania. Na niegościnnych Falklandach krzyżuje się je z rasą Criollo, aby uzyskać wytrzymałe konie wojskowe, podczas gdy w Australii, gdzie klimat w niczym nie przypomina Falklandów, perszerony wykorzystywane są w hodowli koni sportowych i do doskonalenia pogłowia.

Polski koń zimnokrwisty

 Polskie konie zimnokrwiste nie są określane 'zimnokrwistymi' z powodu temperatury ich krwi. Nazwa: 'zimnokrwisty' pochodzi stąd, że większość tych koni jest spokojna i opanowana - wykazuje 'zimną krew'. Przed wynalezieniem i rozpowszechnieniem ciągników i samochodów hodowano te łagodne olbrzymy do prac rolniczych i transportowych. W latach sześćdziesiątych ciężkim koniom zagroziły szybsze i bardziej efektywne maszyny. Na szczęście każda z ras znalazła swoich miłośników. Postanowili oni zachować konie zimnokrwiste z uwagi na tradycję, bądź dla przyjemności, jaką dają ich siła, urok i łagodny charakter. Dla wielu hodowców okazało się to później opłacalne - obecnie znów wzrasta zainteresowanie końmi zimnokrwistymi. Nikt nie wykona prac leśnych w sposób bardziej ekologiczny, niż "grubasy".

Shire

 Są to wielkie zimnokrwiste konie, jedne z najcięższych, oraz największych koni świata. W ich ojczyźnie można je spotkać nawet jako konie wierzchowe, co wynika z tradycji angielskiego rycerstwa.

Małe konie i kuce

 Najmniejsza odmiana koni, wykazująca cechy koni prymitywnych. Kuce na pierwszy rzut oka wydają się być ociężałe, lecz jest to mylne wrażenie, ponieważ konie te są bardzo żwawe i sprytne. Ich wzrost waha się w granicach 50-145 cm w kłębie. Mimo swego małego wzrostu kuce mogą być bardzo niegrzeczne, a nawet nieznośne. Potrafią dotkliwie ugryźć a nawet kopnąć. Jednym słowem są bardzo złośliwe, ale również zdarzają się koniki o bardzo łagodnym usposobieniu.

Haflinger

  Dawniej silne małe konie o budowie typowej dla koni zimnokrwistych, obecnie lżejsze i bardziej szlachetne. W celu uszlachetnienia stosowano krzyżowanie z końmi arabskimi. Maść kasztanowata z jasną grzywą i ogonem. Często występują odmiany na nogach.

Koń fiordzki

 Krępy, silny koń o mocnych kończynach i szyi. Wyłącznie maści bułanej, Fiordingi mają zwykle charakterystycznie strzyżoną grzywę. Włosy grzywy są stojące, przy czym wewnętrzne pasmo włosów jest czarne, zewnętrzne zaś-jasne. Jednak nie wszyscy właściciele strzygą grzywy.

Koń huculski

 Koń o solidnym kośćcu, szlachetnej sylwetce, suchych ścięgnach i stawach nóg. Najczęściej gniady, kary lub bułany, choć często także srokaty, kasztanowaty i myszaty. Umaszczenie koni zależy od rejonu hodowli. Często występuje ciemna pręga przez grzbiet.

Koń szetlandzki

Mały kuc o silnej budowie ciała i gładkiej klatce piersiowej. Krótkowzroczność i głowa zdradzają jego oporny charakter. Zwykle ma bujne owłosienie grzywy, ogona i szczotek pęcinowych. Umaszczenie różne, także srokate i tarantowate.